Atanızın Dinini Terk mi Ediyorsunuz?

Yıl: 1994-1995

Vilayetten vilayete, dergahtan dergaha, hizmetten hizmete koşturuluyoruz. Yıl içerisinde ancak 1-2 gün ailemizi ziyaret edebiliyoruz.

Ailemi ziyaret ettiğim günlerden bir gündü. Sonraki gün ayrılık vardı. Annemi hazırlamalıydım. Babamı demiyorum… Zira o “gitme” dediğinde dinlemeyeceğimi bildiğinden, kendini de beni de bu duruma düşürmeyecek kadar kalender ve kendini dinlemeyen bir evladı olduğunun kahrıyla, sanki de yokmuşum gibi davranacak kadar acı ve özlemini içine çoktan gömmüştü. 

Annemin çok sonraları anlattığı kadarıyla geceleri yatağından ismimi haykırarak fırlıyormuş. Üniversite otobüsünü gördüğünde gözleri doluyormuş.

Hiç unutmuyorum, uzun müddet benden haber alamadıkları bir dönemde, amcam Elazığ E Tipi cezaevinde olduğumu öğreniyor. İlk anda Babama nerede olduğumu söyleyemiyor. “Abi gel seni Metin’e götüreceğim” diyor. Babam ne ile karşılaşacağını bilmediği gibi sormaya da cesaret edemiyor. Belki bir hastane odası, belki bir morg, belki de bilip tanımadığı bir toprak parçasına dikilmiş bir mezar taşı… Her ihtimale hazır bir dirayet göstermeye kendisini mecbur biliyor. Zira şu Anadolu insanı öylesi yüksek bir fedakarlık seviyesindedir ki, başkalarına “Bak hele anasını babasını ne hale düşürdü” dedirmemek için, evladının ona yaşattığı acıyı bağrının en derin köşesine gömer; içi kan ağlasa da, başkasının yanında gözünden bir tek damla yaş akıtmazdı.

“Görüşün var” dediler. Gittim. Karanlık görüş mahalindeki küçük pencereye eğildim. Babam beni görünce; “Metin…” dedi, gerisini getiremedi. Görüş müddetince sadece ağladı, ağladı, ağladı… O güne kadar içine gömüp, herkesten gizlediği tüm göz yaşlarını bizi ayıran duvarların ardına bırakıp, gardiyanın “Ziyaret bitti!” telkinini ikiletmeden, ayrıldı.

Allah şahit ki kolay imtihan değildi ailelerimizin yaşadığı…

Aslında her Anadolu insanı gibi “Allah yoluna can kurban!” diyecek inançlı insanlardı anne ve babam. Hatta ortaokul yıllarımda köyümüze nere-den geldiği meçhul sarıklı cübbeli üç zatın; “Köydeki çocuklardan müsait olanları medreselerine götürme” tekliflerini, babam (benim adıma) memnuni-yetle kabul etmişti. Fakat adamlar okul notlarım iyi diye ‘Bunu okut amca.’ demişlerdi. Beni götürmemişlerdi. 

Anlayacağınız, birçok Aczmendi ailesi gibi benim ailem için de Allah yoluna bir İsmail feda etmek ağır değildi. Lakin sözlerine itibar ettikleri alim zatlar; “Aczmendi diye bir tarikat yoktur” diyorlardı. Onlar da tahsillerimizi yarım bırakmakla dünyamızı yıktığımızdan çok, ahiretimizin de tehlikede olduğunu düşünüp, hizmete muhalif duruyorlardı. Bizler ise “Onları en az incitecek bir usul çerçevesinde” yolumuza devam etmek durumundaydık. Her neyse… Babamın içinde bulunduğu durumdan bahsedeyim derken, asıl anlatmak istediğim konudan hayli uzaklaştım.

Hasılı bu duygu ve düşünceler içerisinde “Anne, nasipse sabah gideceğim” dedim. Bu sözümün “İzin istemek manasından olmadığını, onları vedalaşmaya hazırlamak manasında olduğunu” annem çok iyi biliyordu. Zira aynı acı sahneyi daha önce de yaşamıştı.

Her ana gibi, dilinden değil ta ciğerinin derinliklerinden mana yüklü birçok kelam sarf etti. Yüreğim burkuldu. Bir an için “Birkaç gün daha mı kalsam?” düşüncesine kapılmıştım ki, beni sarsıp kendime getiren şu cümleyle konuşmasını bitirdi. 

“Oğlum, atanızın dinini terk mi ediyorsunuz?”

Suphanallah… Birden Sahabe Efendilerimiz hatırıma geldi. Onlar da aynı suale muhatap olmuşlardı. Kaldı ki, annem bu sözü söyleyecek birikime sahip birisi de değildi. Adeta söylememiş, söylettirilmişti. Bu ifade beni toparladı. “Anne sabah gitmem gerekiyor.” dedim…Ve sabahı hizmet edeceğim dergaha gitmek üzere yola çıktım.