Risale-i Nur okumakta herkesin istifadesi vardır. Bu ayrı bir durumdur fakat kamil manada faydalanmak için ehl-i kalp ve sahib-i hal olmak gerekir. Kişi ehl-i kalp ve sahib-i hal değilse Üstad neyi göstersin? Cihazı yok, alıcısı yok, radyosu yok, televizyonu yok. Bunlar Risale-i Nur’un çok mühim, çok önemli  ve kritik yerleridir. Çok kesin ibarelerdir. Demek ki ancak ehl-i kalp ve sahib-i hal üstadın beyanatlarından istifade edebiliyor. Üstad hazretleri, Risale-i Nur okuyanların derecatına göre Kur’an’ın feyzinden istifade ederek onlara bir şeyler söyleyebiliriz diyor. 

Risale-i Nur kalbî, rûhi ve hâli mesail-i imaniyedir. Kalbi olmayan, kalbine gelen anonsu ne yapacak yani? Kalbine gelen bu sinyali nasıl değerlendirecek? Burada bu odada bir sinyal var ama kalbi var ama çalışmıyor yani radyosu çalışmıyor. Havayı teneffüs eder başka bir şey yapmaz.

Onun için Hulusi bey şöyle diyordu: “Lügat manalarının bilinmesiyle Risale-i Nur anlaşılmaz”. Şöyle ki, adam okuduğunu güzel anlamış ve güzel anlatıyor. Bu Risale-i Nur’u anlamak değildir. Üstadın bu sözünden anladığımız, kişi ancak ehl-i kalp ve sahib-i hal ise ve bu iki cihazata sahipse ancak o zaman Risale-i Nuru hakiki manada anlar. 

Gözün muhatabiyeti başka, burnun başka, kulağın başkadır. Öyle değil mi? Şurada bir şey konuşuluyor ve kulağı olan duyuyor. Bu konuşulanı burnu olan değil, gözü olan değil sadece kulağı olan duyuyor. Bir koku olduğunda sadece burnu olan onu alıyor. Bu kokuyu ne göz görüyor ne de kulak duyuyor. Sendeki cihaz müsaitse alıyorsun. Dolayısıyla sadece Lügat manalarını bilmekle Risale-i Nur anlaşılamıyor. Kişi sesin frekanslarını tekniğini her şeyini ezberlemiş ama kulağı yok. Sesin her türlü filmini fırıldağını biliyor ve anlatıyor, işin sadece tekniğini öğrenmiş ama kulağı yok ve sesi duyamıyor.