Mehmed Feyzi Efendinin ziyaretine gittiğim o ilk gün, bana imamlığın hususi bir meşrep olmadığını; umuma hitap ettiğini, bu yüzden bana gereken bütün ilimleri vermesinin lâzım olduğunu, bu sebepten meslek ve meşrebini değiştirmeye mecbur kaldığını ifade etmişlerdi. İşte Hoca Efendi’ye talebeliğimiz böylece başlamış oldu.

Efendi Hazretleri bazı sohbetlerinin sonunda: “Kardeşim, ben size bunları anlatıyorum, kanaatimi söylüyorum. Ama siz sağda solda, bunu filanca söyledi, filan ağabey söyledi, diye isim vermenize gerek yoktur. Ben helal ediyorum, sevabı varsa size vebali varsa bana, onları kendi malınız, kendi sermayeniz gibi kullanın, harcayın” buyururlardı.

Yüceler yücesi Rabbimiz, hidayet kaynağı Kuran’ı ve son peygamberi, gözümüzün nuru, gönüllerimizin süruru Muhammed’ini (a.s.m.) gönderdikten sonra da insanları şaşkınlık sahrasında başıboş bırakmamak için her asırda, bütün eşyayı sari olan (kapsayan) sırlarını kullarından ileri gelenlerine keşf ve örtülü perdelerini onların gönül gözlerinden kaldırmak için de evliya ve asfiyasını göndermek suretiyle sonsuz feyiz kaynaklarını onların üzerine akıtmıştır.