Risale-i Nur mühim bir meseledir ve maneviyat yollarının hiçbirisi şaka kaldırmıyor. Risale-i Nur’un ise hususiyeti var. Süfyan komitesiyle hesabı var.

Bu dairede bulunan herkesi şartsız, maksatsız, amasız ve fakatsız sevin ki bu dairenin sahibinden size feyiz gelsin. Herkesi seversen ve kendinden üstün görürsen enaniyetin sana zarar verip zararlı bir iş yaptıramaz.

Nefsini ıslah etmeyen başkasını ıslah edemez. Madem nefsim emmaredir nefsimden başlarım. 18. sözün başında üstat nefsinin nasıl ittiham ettiğini açın bakın ve görün. O halde bizler de böyle yüksek kemalat erbabı olmak için değil Risale-i Nurları okuyup anlamak için ona teveccüh edelim. Cenab-ı Hak bilmediğimizi bize ihsan eder. Yüksek şeyler öğrenmeyi elbette isteriz ama bu vergi olur. İlham Allah’ın vergisidir. İlim çalışmakladır ama ilham Allah vergisidir. Risale-i Nur da ilhamattır.

İttiba-ı Sünnette Hakiki Risale-i Nur Talebeleri vazifedardır. Onlar “…hiçbir kınayıcının kınamasından korkmazlar.” Yani ekmeğinden olursun, suyundan olursun, makamından olursun. Efendim dünyayı sen mi ıslah edeceksin? Bunların birisinin zerre kadar, bir pire vücudu kadar kafasında yeri varsa o adam Hakiki Risale-i Nur Talebesi değildir.