23 Saatimi 24 Yapma, Mihnette Bırakma Ya Rabbi!

Hacı Anne ibadet meselesinde çok ciddiydi. Ezandan yarım saat önce abdestini alır, ezana on dakika kala seccadenin başına geçerdi. Onun her na-mazında, ilk kılınan namazın heyecanını ve son kılınan namazın ciddiyetini bir arada görmek mümkündü. Namaz harici; evrat, ezkar ve hatimle meşgul olurdu.

Kadıköy hadisesinin akabinde, Beyzade Camii hınca hınç dolu. “Efendi nasıl böyle bir şeyin içinde olabilir vs…” gibi fısıldaşmalar mı, hakaret için fırsat kollayanlar mı… Hissiyatlar karma karışık… Tabi Hacı Anne’den yana kimsenin bir tereddüttü yok. Herkes onun ağzına bakıyor ne diyeceğini merak ediyor.

Hacı Anne bütün vakar ve heybetiyle ayağa kalktı. Çıt yok. Olanca heybetiyle, Beyzade mescidinde yankılanan ve hafızalardan silinmeyecek o ses…! “Kim ne derse desin, nikâhlı eşidir. Müslim harama girmez! Müslim mücahittir! Müslim kahramandır…!” Üç defa peş peşe tekrarladı bu sözleri.

***

Efendi cezaevinden çıktıktan sonra, Hacı Annenin yanında olduğumuz bir gün evi polis bastı. Bayan polisler bir taraftan ayak üstü bizi sorguluyor. Diğer taraftan Hacı Annenin kıskançlık damarını yokluyordu. Efendi’nin birden çok hanımının olmasından rahatsız olup olmadığını soruyorlardı. Hacı Anne fitnekârlara hiç açık kapı bırakmıyordu: “Anne gurban, Allah erkeğe müsaade etmiş. Niye rahatsız olayım?” diyordu. Hevesleri kursaklarında kalmıştı.

 ***

 Hassas olduğu iki konu daha vardı. Birincisi; “23 saatimi 24 saat yapma, mihnette bırakma Ya Rabbi” derdi. İkincisi; “Televizyonlu odada ruhunu teslim edenin hesabının ağır olacağını sohbetlerinde ihtar ederdi.”

 ***

Rahatsızlandığı gün hastaneye kaldırmıştık. Durumu ağırlaştığı. Nereden aklıma geldiyse, birden odadaki televizyon gözüme takıldı. Arası beş-on dakika geçmedi hasta bakıcılar geldi. “Buraya başka hasta gelecek.” dedi. Bizi farklı bir odaya aldılar. Televizyon yoktu. Ve hastanede 24 saati doldurmadan ruhunu Rahmana teslim etti. Allah gani gani rahmet etsin. Şefaatine nail etsin (Amin)

Mümtaz Bey’in Kerimeleri